Papers Please İnceleme
Gümrük Memuru Olmak Mı? Yaz Beni.
Kötü biri değilsiniz. Kolechia ve Arstotzka’nın, ardı arkası kesilmeyen kaçakçı ve intihar bombacılarının yanı sıra Arstotzka’nın etinden sütünden faydalanmak isteyen parazitlerin (en azından propagandanın dediğine göre) de arşınladığı sınır çizgisinde görev yapan basit bir memursunuz. Sorulduğunda pasaportunuzu gösterin. Etrafınızda cereyan eden yıkımı görmezden gelin. “Yaşasın Arstotzka” demeyi de unutmayın ki aksi takdirde ne olacağını görmek zorunda kalmayın.
- Çoğu yapımda bulunmayan basit fakat derin hikaye anlatımı.
- Tekrarın pozitif bir mekanik haline getirilebilmesi.
- İronik bir şekilde, kısıtlı renk paletine rağmen şık gözüken pikselli tasarım.
- Hikaye bittikten sonra sunabileceği pek bir içerik kalmıyor.
- Aynı sebepten dolayı tekrar oynanabilirliği düşük.
- Ya sev ya terk et oyunlarından. Kendisine has yapısını sevmezseniz size herhangi bir alternatif sunmuyor. Yani tekdüze.
Angarya görünen bu basit işler şaşırtıcı şekilde ne kadar eğlenceli olsalar da, Papers Please hatalı evrakları tespit etmekten çok daha fazlasını sunuyor. İş bulma umudu, yeni bir hayat kurma hayaliyle gelen veya basitçe evine giden insanların belgelerini kontrol etmenin oyuna ilginç bir canlılık kattığını söylemek gerek. Kısıtlı alanın ve daha da kısıtlı renk paletinin üstünüze üstünüze geldiği doğru fakat bu durum oyunu sıkıcı yapmıyor. Aksine, beyninize çivi gibi çakılan REDDEDİLDİ veya ONAYLANDI mührü, işi gerçekten yapıyormuşçasına bir hissiyatla dolduruyor oyuncuyu. Arstotzka’a memuruna hakaret etmeye cüret eden hadsizlere ve halini acındırarak geçmeye çalışanlara karşı gücün elinizde olduğunu hissediyorsunuz.
Şeytan Ayrıntıda Gizli
Tekrar tekrar görülebileceği üzere detaylar, bu oyunu olabileceğinden çok daha fazlası haline getirmiş. Küçücük masanız mesela, bir süre sonra o kadar dolu oluyor ki aradığınız bilgiye erişmek imkansız hale gelebiliyor. İşte tam da bu noktada sadece farkları tespit etmeye çalışmadığınız bir oyun olmadığını görüyorsunuz. İsimler ve bilindik numaralar aklınıza kazındığı için işinizde çok daha yetkin biri haline geliyorsunuz. Yanlış bir isim mi, yemezler! Yanlış pul kullandın demek, REDDEDİLDİ! Bomba mı sokmaya çalışıyordun, yakalandın! Tüm bunlardan sonra onaylandı mührüne uzanmak bile kaybetmişsiniz gibi hissettiriyor. Başarısız olduğunuza dair bir telgraf gelene dek tabii.
Süpriz bozanlardan kaçınarak, hikaye modunun evrak işlerinden daha fazlasını sunduğunu söylemek gerek. Belgeleri uyuşmayan bir karı kocayı ayırmaktan, sınırda kandırılmış olduğunu iddia eden bir kadının yanında seyahat eden pezevengi geçirmek gibi çeşitli ahlaki seçimlere de maruz bırakılıyorsunuz. Doğru cevap aşikar olsa bile bakmakla sorumlu olduğunuz bir ailenizin olduğunu ve vereceğiniz karar doğrultusunda ısınma, yemek ve ilaç ihtiyaçları için kazanacağınız paradan kesilebileceğini unutmayın. Ki sonradan bulunduğunuz konum ve elinde tuttuğunuz gücün sizin için ne kadar tehlikeli bir hale gelebileceğini göreceksiniz. Bu şansı rüşvet alıp yozlaşmak için de kayda değer bir davaya destek olmak için de kullanabilirsiniz.
Yaşasın Arstotzka!
İnanılmaz derin bir hikayesi olduğunu söyleyemesek de oyunun soğuk havasına bir renk kattığını söylemek mümkün. Tek eksik yanı, oynadığınız her günün yazım tarafındaki yoğunluğu, farklı hikayeleri kovalamak veya hayatta kalmak için yeterli para kazanabilme çabalarını fazla tekrar ediyormuş gibi hissettiriyor. Daha fazla hikaye anlatan ve taraflar arasında daha fazla çatışma çıkartan, bunları da sonuca bağlayan kısa ve kompakt bir hikaye Papers, Please’e daha uygun olabilirdi. Ki bu noktada akıllara FTL’e geliyor. Şüphesiz, gözlerimiz kan çanağı olana kadar gri ve grinin tonlarına bakmanın kötü bir fikir olmasında hemfikir olsak da gerekenin bu olduğunu da kabul etmek gerek. Papers, Please, içindeki dinamikleri tamamıyla tecrübe edebileceğiniz kadar uzun fakat tekrar dönüp oynamanızı teşvik edecek kadar da davetkar değil maalesef.
Hikaye bittikten sonra(veya Google’larsanız daha erkenden), sınırsız oynayabileceğiniz bir versiyon da mevcut. Süreli, Dayanıklılık ve Mükemmeliyet adlı üç farklı modunu oynamak pek de eğlenceli değil çünkü modların tek olayı işin kendisini yapmaktan ibaret. Takdir edersiniz ki bu da çok ilgi çekici değil. Hikaye modunda, ne kadar resmiyet gereği aksini yapmanız gerekse de, gelen kişileri kanlı canlı insan olarak görmeniz daha kolay. Oysa bu modda gelenler birer sayıdan ibaret ve işin ilginç kısmını alıp, sizi bilgi işleyen bir makine gibi hissettiriyor. Papers, Please için manalı bir eklenti olabilir fakat bu eklenti sonrası insanların gümrük memuru olmak için sıraya dizileceğinden şüpheliyim. Ha, baktınız öyle bir durum var, “tecrübe” kısmına Papers, Please’i eklemeyi de unutmayın tabii.
Papers Please Oynamaya Değer Mi?
Fikir ve uygulanış açısından, Papers, Please şahane bir yapım. İlk bakışta pasaport mühürlemek dünyanın en sıkıcı işi gibi gelebilir. Fakat bunu Soğuk Savaş temasına bulayıp biraz da karakter verdiniz mi, elinizde defalarca yasaklı eşya sokmaya çalışan göçmenlerden sıkılmadığınız bir karışım elde etmiş olursunuz. “Eğlenceli” lafını kullanmaktan kaçınarak, özellikle de işinizde verimli olduğunuz için aileniz açlıktan ölürken, oyunun çekici olduğunu söylemek daha doğru olacaktır. Bu kadar az materyalle, bu tarz işlerin nasıl insanları insan olmaktan çıkardığını anlatabilen oyun sayısı azdır. Hatta bu düşünüldüğünde, herhangi iyi bir sebebiniz olmaksızın gelenleri geri çevirdiğinizde alabileceğiniz bir başarım olsa ne kadar güzel olurdu diye düşünmeden edemiyor insan. Gönül rahatlığıyla oynamaya değer diyebiliriz.